Στέλιος Κρασαδάκης… Το παιδί με το τεράστιο χαμόγελο. Ένα χαρισματικό, καλόκαρδο και όμορφο αγόρι. Η ΨΥΧΗ της κάθε παρέας. Ο φίλος και προστάτης  των μικρότερων αδερφών του, το στήριγμα της οικογένειάς του. Ένα 11χρονο αντράκι!

Ο Στέλιος έρχεται στη ζωή τα ξημερώματα της Παρασκευής της 1ης Δεκεμβρίου του 2000 στο μαιευτήριο «Μητέρα» του Αμαρουσίου, αφού πρώτα φροντίζει να «ταλαιπωρήσει» επί 4 ολόκληρες ώρες τη μητέρα του. Έχει την τύχη να γεννηθεί σε μια όμορφη και δεμένη οικογένεια και ο ερχομός του την κάνει ακόμη πιο ευτυχισμένη και δυνατή. Είναι το πρωτότοκο παιδί των γονιών του, Βαγγέλη και Αριστέας και το πρώτο εγγόνι των παππούδων και γιαγιάδων του. Κατά συνέπεια γρήγορα γίνεται το επίκεντρο στη ζωή όλων.

Ο Στέλιος νεογέννητος στο μαιευτήριο «Μητέρα».

Τέσσερις ημέρες αργότερα ο Στέλιος μεταφέρεται στην πρώτη του κατοικία στην περιοχή Κοντόπευκο της Αγίας Παρασκευής. Εκεί περνά τους πρώτους έξι μήνες της ζωής του.

Παρότι μικρής ηλικίας ο Στέλιος προλαβαίνει και αλλάζει αρκετές κατοικίες.
Μετακομίζει με τους γονείς του στα Μελίσσια, στην οδό Ηρώων Πολυτεχνείου 58. Δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι σε αυτό το μικρό προάστιο των Αθηνών μεγάλωσαν, γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν οι γονείς του. Οπότε η στενή του σχέση με αυτό το μέρος είναι κάτι περισσότερο από αναμενόμενη.

Εκεί γνωρίζει για πρώτη φορά, τον Ιούλιο του 2002, τον άνθρωπο που θα αποτελέσει το μετέπειτα έτερον του ήμισυ, τον Άγγελο. Δύο αδέλφια πολύ αγαπημένα και δεμένα που μεγαλώνουν μαζί σα να είναι δίδυμα. Παρά τη φιλική  τους σχέση, ο Στέλιος, λόγω της σπάνιας ωριμότητας για την ηλικία του που τον διακρίνει, γρήγορα αναλαμβάνει και το ρόλο του μεγάλου αδελφού-προστάτη.  

Ο Στέλιος με τον καινούργιο του κολλητό, τον Άγγελο, στο σπίτι τους επί της οδού Ηρώων Πολυτεχνείου στα Μελίσσια.

Το καλοκαίρι του 2003 χτίζεται το εξοχικό του στο Λουτράκι και έκτοτε αποτελεί το αγαπημένο μέρος του Στέλιου σε ολόκληρο τον κόσμο! Ζει σε αυτό μοναδικές στιγμές χαράς και ξεγνοιασιάς. Ψάρεμα και ρακέτες με τον πατέρα του, μπάνια στη λίμνη Ηραίου (Βουλιαγμένη), αμέτρητα παιχνίδια με τον αδερφό του, πινγκ πονγκ και μπόουλινγκ είναι μόνο μερικές από τις δραστηριότητες του Στέλιου κατά την παραμονή του εδώ. Το σπίτι αυτό γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του και η επιθυμία τόσο του ιδίου όσο και του Άγγελου να το επισκέπτονται συνεχώς, οδηγεί την οικογένεια του να περνά σε αυτό όχι μόνο το μεγαλύτερο κομμάτι των καλοκαιρινών  διακοπών αλλά και τις περισσότερες εορτές του Πάσχα και τις αργίες.

Ο Στέλιος  και ο Άγγελος το πρώτο τους καλοκαίρι στο νέο τους εξοχικό.

Τον Αύγουστο του 2003 ο Στέλιος και η οικογένεια του  μετακομίζουν ξανά. Η νέα του κατοικία βρίσκεται και πάλι στα Μελίσσια, αυτή τη φορά όμως σε απόσταση αναπνοής από τα σπίτια των παππούδων και γιαγιάδων του, επί της οδού Καραμανλή 2. Η απόφαση αυτή μόνο χαρά γεμίζει το Στέλιο. Γιατί για αυτόν η οικογένειά του είναι πάνω από όλα!
Ένα χρόνο αργότερα, στα 3,5 του χρόνια γράφεται στο 2ο Νηπιαγωγείο Μελισσίων, επί της οδού Γράμμου όπου και κάνει τις πρώτες του παιδικές φιλίες. Εκεί περνάει 2 υπέροχα χρόνια (προνήπιο και νήπιο) προτού κάνει το μεγάλο βήμα για το Δημοτικό.

Ο Στέλιος γιορτάζει τα τρίτα του γενέθλια στο σπίτι επί της οδού Καραμανλή στα Μελίσσια.

Το Νοέμβριο του 2005, ύστερα από 2,5 χρόνια στο σπίτι επί της οδού Καραμανλή, η οικογένεια του αποφασίζει να μετακομίσει σε μία άλλη κατοικία στα Μελίσσια, στην οδό Πατριάρχου Γρηγορίου 15. Εδώ ζει το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του, 4 περίπου χρόνια. Εξαιτίας του μεγάλου κήπου που διαθέτει το νέο του σπίτι καταφέρνει να βελτιώσει τις έμφυτες ικανότητες του στο ποδόσφαιρο. Ο Στέλιος από πολύ μικρός έχει πάθος με το ποδόσφαιρο και λατρεία με τον Παναθηναϊκό!

Ο Στέλιος εν ώρα παιχνιδιού στον κήπο της μονοκατοικίας επί  της οδού Π.Γρηγορίου.

Στα 5,5 του χρόνια γράφεται στο 5ο Δημοτικό Σχολείο Κηφισιάς, το οποίο βρίσκεται σε πολύ μικρή απόσταση από το νέο του σπίτι, και ξεκινάει έτσι η ομορφότερη περίοδος για τον Στέλιο, τα ανέμελα σχολικά του χρόνια. Εδώ δημιουργεί πολύ σημαντικές φιλίες, οι οποίες θα τον συνοδεύουν για το υπόλοιπο της ζωής του. Σταθμός στη ζωή του Στέλιου αποτελεί η γνωριμία του με τη Θεονύμφη στην ΄Δ Δημοτικού. Ο αγνός παιδικός τους έρωτας ανθίζει κατά τη διάρκεια της Πέμπτης τάξης, παραμένει δυνατός με την πάροδο του χρόνου και τον στιγματίζει μέχρι και την τελευταία του ημέρα.

 Ο Στέλιος και ορισμένοι από τους στενούς του φίλους κατά τη διάρκεια ενός παιδικού πάρτι.

Εκείνη την περίοδο όμως, τον Ιούνιο του 2009, μετακομίζει οριστικά στο Γέρακα, στην οδό Παύλου Μελά. Λόγω της μεγάλης απόστασης του νέου του σπιτιού από το σχολείο της Κηφισιάς οι γονείς του αποφασίζουν να τον εγγράψουν στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Γέρακα. Μια απόφαση που ο Στέλιος τη δέχεται παρά τη μεγάλη του λύπη για τις φιλίες που αφήνει πίσω του.

Στο νέο του σχολείο όμως ο Στέλιος έχει απολέσει αυτό για το οποίο ξεχωρίζει τόσα χρόνια, το σήμα κατατεθέν του: το χαμόγελο του. Η έλλειψη των στενών του φίλων τον αναγκάζει να παρακαλέσει θερμά τους γονείς του  να επιστρέψει στο παλιό του σχολείο προκειμένου να τελειώσει εκεί το δημοτικό, παρέα με τους αγαπημένους του συμμαθητές. Και η παράκληση του γίνεται αποδεκτή. Επιστρέφει λοιπόν μια μόλις εβδομάδα αργότερα μαζί με τον αδερφό του στο 5ο Δημοτικό Σχολείο της Κηφισιάς. Η χαρά και η ικανοποίηση του είναι κάτι παραπάνω από έκδηλη.

Στο νέο του σπίτι, στο Γέρακα, ο Στέλιος αποκτά για πρώτη φορά δικό του δωμάτιο ξεχωριστό από αυτό του Άγγελου. Είναι όμως αδύνατο να αποχωριστεί ο ένας τον άλλο και να κοιμούνται χωριστά. Βλέπουν τηλεόραση μαζί σχεδόν κάθε βράδυ στο δωμάτιο του Στέλιου έως ότου αποκοιμηθούν.

Το Νοέμβριο του 2009 έρχεται στη ζωή και ο δεύτερος αδερφός του, ο Ιωσήφ-Μάριος. Ο Στέλιος, αντιλαμβανόμενος τη μεγάλη διαφορά ηλικίας που τον χωρίζει από το μικρό του αδερφό, αναλαμβάνει από την πρώτη στιγμή το ρόλο του προστάτη και διασκεδαστή του Ιωσήφ! Καθημερινά τον προσέχει, παίζει μαζί του, βάζει τραγούδια στον υπολογιστή και ακούνε μαζί. Αναμενόμενη είναι λοιπόν η πρώτη φράση του Ιωσήφ : «Έλιο ΛαΛα»
Η οικογένεια του Στέλιου είναι πλέον πενταμελής και πολύ πολύ ευτυχισμένη.

Ο Στέλιος παρέα με το μικρό αδερφό του, Ιωσήφ-Μάριο.

Το πάθος του για το ποδόσφαιρο, τη δράση και τον αθλητισμό έχει φανεί από πολύ νωρίς. Τον Σεπτέμβριο του 2009, ο πατέρας του, ύστερα από επίμονες παρακλήσεις του Στέλιου, τον γράφει στους  juniors της ομάδας ποδοσφαίρου των Γλυκών Νερών. Σχεδόν άμεσα διακρίνεται για το ταλέντο του στη μπάλα, την ηγετική του φυσιογνωμία και το ευ αγωνίζεσθαι τόσο απέναντι σε συμπαίκτες όσο και σε αντιπάλους. Δημιουργεί και εκεί σημαντικές φιλίες. Στα 11 του χρόνια συμμετέχει ως μαθητής της ΣΤ’ Δημοτικού στο τουρνουά ποδοσφαίρου σχολείων Κηφισιάς «Δροσίνεια» όπου και αναλαμβάνει τη θέση αρχηγού.

 Ο Στέλιος κατά την εκτέλεση ενός φάουλ. Η μπάλα αποτελούσε ίσως τη μεγαλύτερη του αδυναμία.

Το ποδόσφαιρο είναι εννοείται το αγαπημένο του άθλημα όμως ο Στέλιος γρήγορα αναδεικνύεται και σε μεγάλος λάτρης αλλά και παίχτης του πινγκ πονγκ! Παίζει διαρκώς  στο εξοχικό του στο Λουτράκι και καταφέρνει να κερδίζει με άνεση αντιπάλους κατά πολύ μεγαλύτερους του.

Την άνοιξη του 2010 αποκτά τον πρώτο του ηλεκτρονικό υπολογιστή και αμέσως δείχνει την αγάπη του για τις νέες τεχνολογίες. Διψασμένος για μάθηση και πειραματισμό, μαθαίνει να χειρίζεται τους υπολογιστές καλύτερα από άτομα αρκετά μεγαλύτερης ηλικίας. Αποδεικνύει για ακόμη μια φορά με τον τρόπο αυτό, πως ό,τι αγαπά και με ό,τι θέλει να ασχοληθεί, το καταφέρνει χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Γιατί είναι αν μη τι άλλο χαρισματικός.

Ο Στέλιος εξελίσσεται σε ένα παιδί με πολλά όνειρα για το μέλλον. Παρότι έχει έφεση από μικρός στον αθλητισμό δεν ξεχνά να επικεντρώνεται στα μαθήματα του. Μεγάλη πρόκληση είναι πλέον η μετάβαση του από το δημοτικό στο γυμνάσιο, κάτι για το οποίο μιλά συχνά. Σκέφτεται να γίνει γιατρός όταν μεγαλώσει. Βλέποντας όμως πως αυτό απαιτεί πολύ χρόνο για διάβασμα και αφήνει λίγο χρόνο για αθλητισμό γρήγορα αλλάζει γνώμη. «Θα γίνω αρχιτέκτονας» λέει με έμφαση στους δικούς του.

Μια από τις αγάπες του είναι τα ταξίδια και η συλλογή παραστάσεων και εικόνων από διάφορα μέρη. Εκτός από τα διάφορα ταξίδια που κάνει με τους δικούς του και τις εξορμήσεις στο εξοχικό του Λουτρακίου, ο Στέλιος έχει την τύχη να ζει μοναδικές στιγμές και στο άλλο εξοχικό της οικογένειας του στο Πόρτο Ράφτη. Το παιχνίδι και το γέλιο είναι χαρακτηριστικά της παραμονής του εκεί.

Ο Στέλιος σε ένα από τα ταξίδια του, στη Ζάκυνθο, παρέα με τους γονείς του και τον Άγγελο.
Στιγμές απόλυτης χαράς.

Μεγάλο του όνειρο είναι να επισκεφτεί έστω μια φορά τη Νέα Υόρκη ή το Παρίσι. Και δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια! Φτιάχνει με τον Άγγελο ένα κουμπαρά, τα λεφτά του οποίου έχουν ένα και μόνο στόχο: Το ταξίδι στη Disneyland, στο Παρίσι με την οικογένεια του!

Η Μοίρα όμως έχει διαφορετική γνώμη για το μέλλον του Στέλιου. Το πρωί της Πέμπτης της 3ης Νοεμβρίου του 2011 ο κρυφός εφιάλτης κάθε γονιού γίνεται πραγματικότητα. Ο Στέλιος, αυτό το γερό, ζωηρό και γεμάτο ενέργεια και όνειρα αγόρι φεύγει ξαφνικά από κοντά μας. Τόσο άδικα.. Τόσο πρόωρα.. Και φεύγει σε ένα χώρο που λάτρευε...στο σχολείο του. Ανάμεσα στα παιδιά, στους φίλους του που τόσο τον αγαπούσαν, την ώρα της μπάλας με τον αδερφό και την μητέρα του δίπλα … ως την τελευταία του στιγμή.  

Και μπορεί η Μοίρα να έπαιξε άσχημο παιχνίδι σε ένα τόσο τίμιο παιδί ένα όμως είναι σίγουρο.. Αυτό το τεράστιο χαμόγελο και τα μεγάλα σοκολατένια μάτια που θαρρείς πως γελούσαν και αυτά, είναι αδύνατο να σβηστούν από τη μνήμη όποιου είχε την τύχη να γνωρίσει αυτό το σπάνιο παιδί. Ο Στέλιος θα είναι πάντα εδώ, μέσα από τα μάτια των γονιών του, θα μας χαμογελά από τα πρόσωπα των αδερφών του και η φωνή του θα ξεχωρίζει ανάμεσα στα παιχνίδια των παιδιών..  

Κάποια πράγματα που ίσως να μη γνωρίζετε για τον Στέλιο…

• Αγαπημένο φαγητό: Το παστίτσιο, η πίτσα, το σουφλέ με μοσχάρι της γιαγιάς και η ομελέτα του μπαμπά (της μαμάς δεν την ακουμπούσε!)
• Αγαπημένο γλυκό: Τα κοκκάκια από τη <<Ντάλια>> και τα παγωτίνια του φούρνου δίπλα στο εξοχικό του, τα οποία έτρωγε με τον τόνο!
• Αγαπημένο χρώμα: Το κόκκινο αλλά δεν του άρεσε να το λέει για να μη συγχέεται με τον Ολυμπιακό οπότε και κατέληξε στο πράσινο!
• Αγαπημένο νησί: Μα φυσικά η Κρήτη.  
• Αγαπημένες φράσεις: 
  • Καραμέλα (αντί για καλημέρα στο σχολείο!)
  • Ααα καλά, δεν υπάρχεις (όταν ήθελε να πειράξει κάποιον)
  • Άααααααγγελεεε… (όταν ενθουσιασμένος με κάτι φώναζε τον αδερφό του)
• Αγαπημένο videogame: Call of Duty στο Playstation3
• Αγαπημένη μουσική: Ελληνική Pop, Hip hop και Rap
• Αγαπημένο βιβλίο: Το ημερολόγιο ενός σπασίκλα
• Αγαπημένο περιοδικό: Sporty (για τα δώρα που μοίραζε κυρίως)
• Αγαπημένος συνδυασμός ρούχων: Blue jean με πουκάμισο (όταν ετοιμαζόταν να πάει σε ένα πάρτι ή μία εκδήλωση ξεκινούσε δύο ημέρες πριν να σκέφτεται τι θα φορέσει!)