Κυκλοφορικό  (C)

Ακολούθως η προσοχή στρέφεται στο κυκλοφορικό. Ανεπάρκεια του κυκλοφορικού θεωρούμε πως υφίσταται εάν κατά τη διάρκεια του προηγούμενου βήματος δεν παρατηρήθηκε κανονική αναπνοή.

Εφόσον διαπιστωθεί ανεπάρκεια κυκλοφορικού προχωρούμε σε καρδιακές συμπιέσεις. Οι συμπιέσεις γίνονται αδρά στο μέσο του θώρακα i) χρησιμοποιώντας το δείκτη και το μέσο δάκτυλο εάν πρόκειται για μωρό ii) την «μπάλα» της παλάμης εάν πρόκειται για μεγαλύτερο παιδί ή iii) το ένα χέρι μας με απλωμένα τα δάκτυλα στο στέρνο και το άλλο από επάνω με τα δάκτυλα να κλειδώνουν εάν πρόκειται για ενήλικες ή μεγαλόσωμα παιδιά. Τα μεν δάκτυλα τα τοποθετούμε κάθετα στο στέρνο, τη δε «μπάλα» του χεριού έτσι ώστε τα δάκτυλα να είναι σε έκταση και να μην ακουμπούν στον θώρακα και όλο το άνω άκρο μας να είναι τεντωμένο και κάθετα τοποθετημένο στο στέρνο. Στόχος είναι οι συμπιέσεις να γίνονται με το βάρος του σώματός μας. Το βάθος της συμπίεσης είναι τουλάχιστον το 1/3 της προσθιοπίσθιας διαμέτρου του θώρακα του παιδιού (περίπου 4-5 εκ.) ή σε περίπτωση ενήλικα τουλάχιστον 5 εκατοστά.

Ξεκινώντας λοιπόν κάνουμε 30 συμπιέσεις με ρυθμό τουλάχιστον 100/λεπτό. Αμέσως μετά γυρίζουμε στην αναπνοή και δίνουμε 2 εμφυσήσεις, μετά ξανά 30 συμπιέσεις κοκ. Θα πρέπει να επισημανθεί πως η εναλλαγή μεταξύ εμφυσήσεων και συμπιέσεων θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο γρήγορη (οι συμπιέσεις δεν πρέπει να διακόπτονται παραπάνω από 10 δευτερόλεπτα). Το ιδανικό βέβαια θα ήταν να υπάρχουν 2 διασώστες, ένας για τις εμφυσήσεις και ένας για τις συμπιέσεις (και εναλλαγή ανά 2 λεπτά).

Η καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση σταματά μόνο σε τρεις περιπτώσεις :

1. Το θύμα ανανήψει
2. Έρθει η εξειδικευμένη βοήθεια (τα χέρια μας τα βγάζουμε μόλις βάλουν οι διασώστες τα δικά τους πάνω στο θύμα ανακοπής και όχι με το άκουσμα της σειρήνας)
3. Εξαντληθούμε

Οι βασικές διαφορές στην αντιμετώπιση ενός παιδιού  σε σχέση με έναν ενήλικα είναι:

1. Πάντοτε ξεκινάμε με 5 αρχικές εμφυσήσεις
2. Στα παιδιά η αναλογία συμπιέσεων – εμφυσήσεων είναι 30:2 για άπειρους διασώστες (πολίτες) ή 15:2 (για επαγγελματίες υγείας ή αν υπάρχουν 2 διασώστες)
3. Μπορεί να κάνουμε συμπιέσεις μόνο με το ένα χέρι ανάλογα με το σωματότυπο του παιδιού.
4. Πετυχαίνουμε τα καλύτερα αποτελέσματα στην αναζωογόνηση αν η κλήση στο 166 γίνει αφού κάνουμε 1 λεπτό ΚΑΡΠΑ και όχι με τη διάγνωση της ανακοπής όπως συμβαίνει με τους ενήλικες.

Κλείνοντας θα πρέπει να επισημανθεί πως η διαδικασία της ΚΑΡΠΑ είναι κάτι που δημιουργεί σημαντικό stress ακόμα και σε επαγγελματίες υγείας. Η αυτοματοποίηση λοιπόν των κινήσεων και η εξοικείωση με τον αλγόριθμο της είναι εξαιρετικά σημαντικές προκειμένου σε τέτοιες συνθήκες να μην διστάσουμε να εφαρμόσουμε ΚΑΡΠΑ και να είμαστε όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικοί.